Πως να ξεχάσω,
η ψυχή μου σ΄ένα κόσμο που χάνεται
πάλλεται αγριεύει
και στενεύει το βλέμμα σαν γέρνει
στα ναρκωμένα κύτταρα
κάθε σταγόνα αυγής.
Δεν αν οίκοι σε κανένα τίποτα ούτε η σκόνη του χρόνου, όταν σπάει η φωνή και γίνεται θρύψαλα, στο πέρασμα αντιστέκεται των αιώνων, με το μπλε που βαθαίνει, το γαλάζιο που ανατέλλει,
η ώρα που ευλαβικά ακούμε τον άνεμο να τραγουδά κλέφτηκα τραγούδια, τότε ακούμε από την γη ν΄αναβλύζει, το αιώνιο σκίρτημα, αφήστε λεύτερη την πατρίδα μου
ο χωρισμός είναι ο πόνος του ζωντανού
που δυναστεύει τη μνήμη.
Δεν αν οίκοι σε κανένα τίποτα ούτε η σκόνη του χρόνου, όταν σπάει η φωνή και γίνεται θρύψαλα, στο πέρασμα αντιστέκεται των αιώνων, με το μπλε που βαθαίνει, το γαλάζιο που ανατέλλει,
η ώρα που ευλαβικά ακούμε τον άνεμο να τραγουδά κλέφτηκα τραγούδια, τότε ακούμε από την γη ν΄αναβλύζει, το αιώνιο σκίρτημα, αφήστε λεύτερη την πατρίδα μου
ο χωρισμός είναι ο πόνος του ζωντανού
που δυναστεύει τη μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου