Παρατηρώντας / Σφήκα Μαρία

Είναι, καμιά φορά, σπαρακτικές
οι λεπτομέρειες των πραγμάτων:
δυο αχλάδια, για παράδειγμα,
που ωριμάζουν ξεχασμένα
πλάι- πλάι

με τα μικρά κόκκινα στίγματα
στη φλούδα,
το μαλακό, κίτρινο υπογάστριο
ανάσκελα στο φως,

κι ανάμεσα, ένα ξερό φύλλο,
μόνο ένα,
ίσα να θυμίζει
πως και στον έρωτα, ο χρόνος
ερήμην, συνεχίζει να μετράει.

Καμιά φορά,
χάνεις τις λέξεις σου στη γλώσσα,
απρόσμενα,
σαν σε μια τρύπια τσέπη•
κι αυτά που σού'χουν απομείνει,
όσο κι αν μάταια μετράς, ξαναμετράς,
δε φτάνουν
ούτε για ενα εισιτήριο απλό,
μιας διαδρομής, για να γυρίσεις πίσω.

Το παίρνεις τότε απόφαση:
εκεί διανυκτερεύεις,
στην πρώτη, μαγική εντύπωση,
με την ελπίδα
όλα αύριο νά'ναι φανταστικότερα.

Ή, ανοίγεις θαρρετά το χέρι,
ζητιανεύεις,
- χωρίς ντροπή, με περηφάνια,
που δε σου φτάνει
(δε σου έφτανε ποτέ)
η λιγοστή πραγματικότης.