Τραπέζι / Αναστασία Μανώλη

Ο σάτυρος σκούπισε το κρασί από τα χείλη του και είπε.

-Δεν με βλέπεις! Αλλά σου δίνω την μέθη της ζωής

‘Όταν κλαίς γελάω με τις γκριμάτσες σου

και το κρασί μου χύνεται .

Όταν γελάς πίνω στην υγειά σου

και το κρασί τελειώνει γρήγορα.

Μα όταν με βλέπεις τσουγκρίζουμε τις κούπες μας

και γεμίζει ο ένας την κούπα του άλλου.

Ο θαρραλέος άντρας έσφιξε το σφυρί στα χέρια του και είπε.

-Εκείνες τις ημέρες που δεν διαβαίνεις για να φτάσεις στην νύχτα

αφήνω το σφυρί μου να πέσει στο κεφάλι σου.

Όταν την νύχτα όμως ανταμώνεις

κραδαίνω το σφυρί σφιχτά και πολεμώ.

Μα από την νύχτα φτάνει κανείς στο χάραμα.

Το λεοντόμορφο ερπετό σύρθηκε εντός και είπε.

-Όταν βλέπεις μόνο την χαίτη μου

τότε σου δαγκάνω τα χέρια και τα πόδια

και από το αίμα σου που στάζει τρέφομαι.

Όταν βλέπεις μόνο την φολιδωτή μου όψη

τότε με δηλητήριο σε τρέφω και πυκνώνω το αίμα σου.

Όταν ολόκληρο με θωρείς σε βρίσκω να κάθεσαι στις πλάτες μου.

Ο άγιος σταμάτησε τους ψαλμούς του και είπε.

-Όταν στα γόνατα πέφτεις και προσεύχεσαι

μου είσαι άχρηστος στο χτίσιμο του ναού.

Όταν τρέχεις αφηνιασμένος σκορπάς παντού τα εργαλεία μου.

Όταν όρθιος στέκεσαι εμπρός μου σε βλέπω.

Ο ποιητής τύλιξε τους παπύρους του και είπε.

-Όταν μιλάς την γλώσσα του εφήμερου

δεν προφταίνεις να εμπνευστείς από τα ωραία.

Όταν μιλάς την γλώσσα του παντοτινού

δεν προφταίνεις με την ζήση σου να ζήσεις τα ωραία.

Όταν σωπαίνεις ,τα ωραία ευδοκιμούν στον Λόγο.

Η μοιχαλίδα άνοιξε τα σκέλια της και είπε.

-Στα κρεβάτια που βρίσκω το όνομά σου

δεν μπορώ να χαρίσω έκσταση.

Στα κρεβάτια που αρνείσαι να ξαπλώσεις

η έκσταση γίνεται έξαψη και με σκοτώνει.

Όταν μ’ αφήνεις  να έρθω στο κρεβάτι σου

οργάζω  από την έκστασή σου.

Ο άγγελος άνοιξε τα χέρια του και είπε.

-Η φωτιά έχει ανάψει , ελάτε.

Επισήμανση: Β΄βραβείο του 6ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ (2017)

πηγή: http://viotiaplus.gr/archives/16764