Άλμπατρος / Σπύρος Μακρυγιάννης

Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα ψηλά

πάνω από θάλασσες πλατιές που είχα μπροστά μου

δεν μ’ ένοιαζε αν φύσαγε βοριά μήτε νοτιά

να κυνηγήσω έτρεξα εγώ τα όνειρά μου.

Λίγο μόνο ξαπόσταινα σε κύματος αφρό

κι έπειτα πάλι από ψηλά έψαχνα το καράβι

πορεία ζωής που χάραζε στο αλμυρό νερό,

για κόσμους νέους μέσα μου τον πόθο που ανάβει.

Με πέταγμα ακούραστο, μ’ ορμή νεανική

κάποτε πια εντόπισα της ζήσης μου το πλοίο

κι έμοιαζε ετούτη η ρότα του μονάχη, ερημική

ρότα που γύρευε αντί ενός, ρότα να ‘ναι για δύο.

Πιστά το ακολούθαγα γυρόφερνα στα ξάρτια

έπαιζα με τα όνειρα που είχε για πανιά του

τιμόνι είχε το θέλω μου και τα μπορώ κατάρτια

κι αμέριμνα αρμένιζε σε πέλαγα δικά του.

Αν κάποτε συνάνταγε θάλασσα αγριεμένη

για λίγο μάζευα κι εγώ μαζί του τα πανιά

να μην τα βρει η θύελλα που ερχόταν μανιασμένη

και ναυαγήσουν τα όνειρα, βυθού σε μια γωνιά.

Το θέλω μου δεν άκουγε πάντα τις προσταγές μου

και τα μπορώ μου λύγιζαν άλλο πολύ άλλο λίγο

δοκίμαζε λες ο Θεός κι εμέ, τις αντοχές μου

απ’ την πορεία που χάραζα πόσο μακριά θα φύγω.

Ράγισαν πια τα ύφαλα μετά από τόσα χρόνια

και οι φτερούγες μου μαδούν κι εκείνες γερασμένες

αντέξαμε σε πειρατών παγίδες και κανόνια

και εμπειρίες πια πολλές στις στοίβες φορτωμένες.

Ο χρόνος αδυσώπητα για όλους μας περνάει

για μένα που ψηλά πετώ γύρω από το σκαρί μου

για το σκαρί που στο στερνό λιμάνι θε να πάει

όχι όμως και για το παιδί που έχω στην ψυχή μου…

Στην τελευταία ανάσα μου τότε θα με αφήσει

όταν απάνω στο σκαρί θα σπάσουν τα φτερά μου

ελεύθερο σαν άλμπατρος τα σύννεφα θα σκίσει

στους κόσμους εκείνους που ‘πλαθε μέσα στα όνειρά μου