( Κι όταν δεν το μπορείς ν’ αντισταθείς…
όπλα να παραδώσεις
γιατί έτσι πρέπει κι αργότερα θα δεις… )
Πρέπει να έχει όνομα όταν σου συστηθεί…
Να έχει μάτια αλλιώτικα
που ‘να σου κάνουν’
Φωνή
που να ηχεί στ’ αυτιά σου ξέχωρη από τις άλλες όλες
Και
κάτι ακόμα…
Που να τ’
ονοματίσω δεν μπορώ ακριβώς
Ίσως το
λένε μοίρα
Αν την
πιστεύεις…
Aλλιώς, αλλιώς το
λένε…
Αυτά θαρρώ πως φτάνουνε
Για να σε πιάσει στην απόχη η στιγμή της νέας
σου ζωής
Και όλα να τα αλλάξει
Δεν θέλει άλλα…
Και αλλάζει τότε χρώμα στην ψυχή σου
Γιατί διάταξε αυτό να γίνει έτσι
Κι εσύ δεν έχεις λόγο στην ψυχή
μόνο να υπακούσεις…
Ταξίδι με κλειστά τα μάτια ξεκινά αυτή κι αποζητά να
χάνεται
Χωρίς να σε ρωτήσει… κι εσύ ν’ ακολουθήσεις
Σε σκέψεις που χαράζουν δρόμους
Mε μια λοξή ματιά χαμογελά στον
χρόνο
Τον
πόνο τον παλιό στριφογυρνά μα δεν του δίνει θάρρος
Μονάχα την ελπίδα αφήνει θαρετή
ν ’ανοίγει μονοπάτια
Κι ο στρόβιλος της σκέψης συνεπαίρνει το μυαλό
Στην αγκαλιά της μοίρας χάνεται, αφήνεται να γύρει
Και πάλι θάρρος παίρνει και σηκώνεται
Να πάει πού δεν ξέρει… μόνο κλωθογυρνά…
Μα σαν είναι αναγκαία η στιγμή
Πισωγυρίσματα δεν πρέπουν, δεν ταιριάζουν…
Ανήφορος είναι το πρέπον να συμβεί
Δεν επιτρέπονται λιγοψυχίσματα
Όσο απρόσκλητα κι αν έρχονται τα κύματα της
που και που
Η
θλίψη το κεφάλι δεν σηκώνει
Κι ας ψάχνεται όλα να τα χαλάσει…
Μικρός, ανίερος πόλεμος και χαλασμός
Μα πρέπει αυτό να γίνει έτσι
Κι ωστόσο… μπρος στα μάτια σου…
Η νέα
σου ζωή μάχεται και γεννιέται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου