Δίχως στέγη / Μακρυγιάννης Σπύρος

Με εκφράσεις προσπερνάς παγωμένες 
τα μάτια από πάνω μου αποστρέφεις.
Ζωές σαν την δική μου πεταμένες
δεν θέλεις πια στο δρόμο σου να βλέπεις.

Σε φοβίζει βαθιά και το ξέρω
μην βρεθείς στην δική μου την θέση
μην κι εσένα ότι εγώ υποφέρω
σαν κατάρα επάνω σου πέσει.

Κι αν σε σένα το χέρι απλώσω
βιαστικά κάποιο κέρμα ίσως ρίξεις
τι κι αν ήθελα απλά να στο δώσω…
Θα φοβόσουν και να το αγγίξεις...

Μα δουλειά είχα κάποτε, είχα σπίτι,
είχα φίλους πολλούς στο πλευρό μου
και κανείς τους δε μ΄ έλεγε αλήτη....
Μην μ' αφήνεις κι εσύ μοναχό μου...

Δεν ζητάω πολλά για ν' αντέξω
ένα λόγο γλυκό, ένα βλέμμα,
μια κουβέρτα -κρυώνω εδώ έξω-
να ζεστάνει στις φλέβες το αίμα.