Μνήμη

Της μνήμης μου η Άβυσσος γίνε και πάρε
στερνή φορά στα χέρια την ψυχή μου
στης πανσοφίας σου την κλίνη γύναι
και στων μαλλιών σου τα πλοκάμια
Μαρία Μαγδαληνή των κρίνων
στη σιγαλιά της λίμνης ευτυχία
μυστηριώδες άστρο του Λεβάντε
και δροσερό της νύχτας μαϊστράλι
ψαρόβαρκα στην άκρη της ψυχής μου
του ξεχασμένου έρωτά μου σημαφόρε
σφυρί κι αμόνι στήθος και λαγόνες
ξυπόλητη μέσα στων ουρανών τα πλάτη
στείλε μου άγγελμα στείλε το φως σου
μια ακτίνα σου ένα σινιάλο κάτι
πάρε με τελικά στην αγκαλιά σου
να βυθιστώ να μην μπορώ να φύγω
να μείνω μέσα σου όλη τη Νύχτα
κι ως το πρωί να 'χουν περάσει αιώνες
να 'χει αλλάξει η μορφή του κόσμου
νέοι πλανήτες το διάστημα να σκίζουν
κι ένα απ' τ' αστέρια πιο σιμά να έρθει
τόσο κοντά που θα 'ναι η γειτονιά μας
με τα σπιτάκια τα μικρά και τις αυλές τους
τότε που η νύχτα είχε δυο φεγγάρια
και που οι Άγγελοι λουζόταν μεσ' τ' αστέρια.

Ιωάννης Δ. Τσιτσίμης