Η αθανασία

Η Κυβέρνησίς μου

έν’ η ποίησίς μου,

πάντα στο τεμόνιν

τζαι του νου τ’ ακόνιν.

Είδεν το πουντζίν μου

τζι έν’ παστόν; λαλεί μου·

-Τρώ’ σατέ σαλάταν,

χόρτα τζαι πατάταν.

Το κριάς στην σούβλαν

φέρνει πάντα μούγλαν!

Είμ’ ως δύμμαν νήλιου

ασκητής του σπήλιου.

Γράφω τζαι δκιεβάζω,

πλούτον κατεβάζω,

που ποττ’ εν θα λείψει,

ποιος να μου τον κρύψει;