Τα μικρά ανθρωπάκια,
πιασμένα στον ιστό μιας ηλίθιας αράχνης
αγωνιούν να ζήσουν
ακόμα μιαν ασήμαντη ώρα.
Κι απ’ έξω κάποιοι υποψήφιοι δεσμώτες
χειροκροτούν τους γονατισμένους.
Φοβάμαι να φτύσω
γιατί θα λιώσω το αραχνοΰφαντο πέπλο.
Κι’ όσοι δεν πνιγούν
θα περπατούν αδέξια
προς ένα αλλιώτικο αναπόφευκτο θάνατο.
Φτωχέ λαέ.
Ακόμα και τ’ αγωνιστικά σου είδωλα είναι
ψεύτικα.
Γιατί δε νοιώθεις την δική σου τη δύναμη;
Εσύ περπατάς μέσα και πάνω από ιστούς.
Εσύ ζεις και πεθαίνεις χωρίς χειροκρότημα.
Εσύ πολεμάς τις αράχνες και όσο ζεις το ζεις.
Τι να σου πω αδελφέ μου;
Δως μου μια στάλα ανθρωπιάς
και σου δίνω ένα εκατομμύριο ζωές.
Αδελφέ μου,
εμείς θα προχωρούμε πολεμώντας και φτύνοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου