αόρατοι σταυροί

Ο δρόμος που δεν έπαιρνες σού `τρωγε την ψυχή,
ξοπίσω καθώς άφηνες κι αυτό το σταυροδρόμι.
Το ξέρω πως σε βάραιναν αόρατοι σταυροί
και έβλεπα να γέρνουνε οι όμορφοί σου ώμοι.

Μάζευε σύννεφα ο καιρός, κι ο ήλιος τα φοβόταν.
Θυμώνανε τα λόγια σου, κι η αγάπη μας κρυβόταν.

Σκύβω να πιω πικρό νερό στης μνήμης την πηγή,
να καθρεφτίσω τα παλιά σ’ ένα υγρό φεγγάρι.
Μπορεί να σε συγχώρεσα μια νύχτα με βροχή,
που λόγια ξέφυγαν πικρά σαν το κακό το ζάρι.

Μάζευε σύννεφα ο καιρός, που κρύβανε τ’ αστέρια,
και βγάζαμε χωρίς ντροπή του εγώ μας τα μαχαίρια