η προσευχή του αλήτη

	Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου. Ωσαννά! ο εν τοις υψιστοις.
Χώνω τα χέρια μου στις τσέπες και κοιτώ τον ουρανό, που συγνεφιάζει, ο αλιτήριος! Θα ΄χει θυμώσει ο Θεός, ο άγιος Κύριος, με κάποιον άγγελο, ασφαλώς λίγο κουτό.
Θα ΄ν΄ ο βοριάς καλός γιατρός, ω ναι, ασφαλώς· και κάνει ενέσεις «θανατίνης» στο κορμί μου. Το κόκκαλά μου ροκανίζουνται κι οι αρμοί μου... – «Θεέ τρισάγιε! μην είμαι αμαρτωλός;
»Εγώ δεν έκλεψα ποτές –μ΄ όλο που θα΄ πρεπε– δεν εγκλημάτησα, μαθές –καθώς ποιείται υπό τα σήμερον κρατούντα ήθη και έθιμα. – Γιατί, λοιπόν, αγαπητέ, με τιμωρείτε;
»Χα χα! Γελάω, ναι, γελάω σατανικά, γιατί δεν πας ν΄ αυτοχτονήσεις, αν υφίστασαι. Αφού, φιλάνθρωπε δυνάστη, δεν εξίστασαι, από του ύψους σου ορών... τόσα κακά».
Τρέμουν ακόμα δυο αλήτες στη γωνιά. με μιαν ευλάβεια και πόνο τους σιμώνω. Ω! μας κυκλώνει και τους τρεις η παγωνιά... Θέλω να σφίξω τις γροθιές μου... αλλά... κρυώνω..