Ρυτίδες τα μετάλλια
κοσμουν το πρόσωπό σου
Ομως τα μάτια ζωντανά
δειχνουν τον λογισμό σου
Σαν διηγείσαι τα παλιά
τα ξαναζείς και πάλι
κι όσα κι αν βρήκες στην ζωή
δεν έσκυψες κεφάλι
Γερτό κι αν είναι το κορμί
από των χρόνων βάρος
Η περηφάνια εκει ορθή
μέχρι που να'ρθει ο χάρος
Η πείρα φωτοστέφανο
στο γέρικο κεφάλι
και λέει αναστενάζοντας
αχ να' μουν νιος και πάλι
Να ξαναζούσα την ζωή
ξανά να ζούσ'αγάπη
για άλλη μια φορα κι εγώ
να παιρνα την χαρά της
Και με γεμάτη την ψυχή
να πώ στον χάρο “πάμε”
πάρε με στο ταξίδι σου
που πίσω δεν κοιτάμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου