Ηρωικό

Μου ’πες: – Δεν έχω πια αντοχή. Τα χρόνια

έρχουνται και περνούν βασανισμένα.

Πείνες κι αρρώστιες μάς χτυπούν. Τα χιόνια

στιβάζουνται στην πόρτα μας ολοένα.

Του ήλιου χάδι πουθενά. Κλεισμένοι

σάμπως σε τάφο ζωντανοί, του κάκου

μαχόμαστε για μια αλλαγή. Βαραίνει

στο στήθος μας το πόδι σκληρού δράκου.

Κάποτες βέβαια θα ’ρθει. Το ξέρει

και το μαντεύει η καρδιά. Σα χάδι...

Μα τι ωφελεί, που εμείς θα ’μαστε γέροι

ή ίσκιοι μεσ’ στο ερεβικό σκοτάδι.

Και σ’ αποκρίθηκα: – Φριχτό να περιμένεις

κάτι που αργεί να ’ρθει και που πιστεύεις

πως θα σου φέρει μιας ζωής ευτυχισμένης

το ξαλάφρωμα που από παιδί γυρεύεις.

Όμως μην απελπίζεσαι. Κι αν μαύρο αίμα

και λάσπη στάζει απ’ το πολύπαθο κορμί σου,

μείνε γενναίος ώς το τέλος και πολέμα

για τ’ όνειρό σου ώς την ύστερη πνοή σου.

Κι αν μέλλεταί σου να χαθείς, προτού χαρούνε

τα μάτια σου τη νέα ζωή που προφητεύεις,

παρηγορήσου για τις νέες γενιές που θα βλογούνε

όσους πεθάναν για το ιδανικό που διαφεντεύεις