Ο Καίσαρ Εμμανουήλ γεννήθηκε στην Αθήνα,
καταγόταν όμως από την Πάτρα. Ήταν δεύτερος ξάδελφος του ποιητή Ιωάννη
Παπαδιαμαντόπουλου (Jean Moreas). Τα μαθητικά και εφηβικά του χρόνια
πέρασε στον Πόρο, το Δραγάτσι και τέλος στον Πειραιά, όπου τέλειωσε το
Γυμνάσιο. Γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών,
διέκοψε τις σπουδές του στο τελευταίο έτος για να υπηρετήσει τη
στρατιωτική του θητεία και μετά την ολοκλήρωσή της αναγκάστηκε να
εργαστεί, έτσι δεν αποφοίτησε παρά το 1938. Άνοιξε φροντιστήριο στο Νέο
Φάληρο και το 1928 διορίστηκε μεταφραστής (μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και
ιταλικά) στην ασφαλιστική εταιρεία Αθηναϊκή, όπου παρέμεινε για δέκα
περίπου χρόνια. Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο δίδαξε σε
ιδιωτικά εκπαιδευτήρια για εικοσιπέντε περίπου χρόνια. Από το 1937 ως το
1940 συνεργάστηκε με τη ρουμανική εφημερίδα Le moment ως γαλλόφωνος
φιλολογικός ανταποκριτής. Μετά το 1953 εργάστηκε στην εκπαίδευση στην
Κύπρο, την Αλεξάνδρεια, το Κάιρο και την Ισμαηλία. Μετά την επιστροφή
του στην Ελλάδα αφοσιώθηκε στις λογοτεχνικές μεταφράσεις και διασκευές
ως το τέλος της ζωής του. Πέθανε από ζάχαρο στο δημοτικό νοσοκομείο της
Αθήνας. Ο Καίσαρ Εμμανουήλ πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1924 και
συνεργάστηκε με τα λογοτεχνικά περιοδικά Μούσα, Κριτική και Τέχνη, Νέοι
Βωμοί, Ελληνική Επιθεώρησις, Νέα Εστία, Λόγος, Κύκλος, Ρυθμός,
Μπουκέτο, Οικογένεια, Αναγέννησις, Νέα Επιθεώρησις, Το τρίτο μάτι,
Μακεδονικά Γράμματα και άλλα. Η πρώτη του ποιητική συλλογή είχε τίτλο Ο
παράφωνος αυλός και εκδόθηκε το 1929. Ακολούθησαν τρεις ακόμη συλλογές,
ενώ ο κύριος όγκος του έργου του αποτελείται από ποιητικές,
πεζογραφικές, θεατρικές και άλλες μεταφράσεις και διασκευές. Η ποίηση
του Εμμανουήλ τοποθετείται στα πλαίσια της ελληνικής μεσοπολεμικής
ποίησης, ειδικότερα στους νεώτερους ποιητές της γενιάς του είκοσι
(ανάμεσα στους Αλέξανδρο Μπάρα, Γιάννη Σκαρίμπα, Ορέστη Λάσκο, Κώστα
Ουράνη, Νίκο Καββαδία και άλλους που ακολούθησαν εν μέρει τα χνάρια των
Καρυωτάκη, Λαπαθιώτη, Φιλύρα, Άγρα κ.α.). Ο Κώστας Στεργιόπουλος
διακρίνει στο έργο του δυο φάσεις, την πρωιμότερη που κυριαρχείται από
στοιχεία νεορομαντισμού και κοσμοπολιτισμού (στα χνάρια του Κώστα
Ουράνη) και τη δεύτερη, που σηματοδότησε το πέρασμά του στο συμβολιστικό
ρεύμα και την καθαρή ποίηση των Baudelaire, Valery, Mallarme, αλλά και
του Απόστολου Μελαχρινού.
Ι.Ποίηση
• Ο παράφωνος αυλός. Αθήνα, Α.Ι.Ράλλης, 1929.
• Δώδεκα σκυθρωπές μάσκες. Αθήνα, Μαυρίδης, 1931.
• Η δυναστεία των χιμαιρών. 1940.
• Stillae sanguinis. Αθήνα, 1951.
ΙΙ.Μεταφράσεις
• Edgar Allan Poe, Το κοράκι. 1932.
• Paul Valery , Ομιλεί ο Νάρκισσος και άλλα ποιήματα. 1933.
• Stephan Mallarme, Η Ηρωδιάς. 1936.
• Stephan Mallarme, Το απόγευμα ενός φαύνου. 1938.
• Stephan Mallarme, Ίγκιτουρ ή η παραφροσύνη του Ελμπενόν· Μεταφραστής Καίσαρ Εμμανουήλ. Έκδοση του περ. Ποιητική Τέχνη, 1949.
• Arthur Rimbaud, Το μεθυσμένο καράβι. 1947.
ΙΙΙ.Συγκεντρωτικές εκδόσεις
• Ποιήματα · επιμέλεια: Κώστα Στεργιόπουλου. Αθήνα, Πρόσπερος, 1980.
• Μεταφράσεις · επιμέλεια: Τάσου Κόρφη. Αθήνα, Πρόσπερος, 1981.
το διαβάσαμε: http://www.ekebi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου