το τελευταίο τηλεφώνημα

1999, Ιούλιος. Μου ‘κλεισες εκνευρισμένη το τηλέφωνο.
Με άφησες ολομόναχο στην άλλη άκρη δίχως να μπορώ να αντιληφθώ τα γεγονότα. Κάτι έσπασε μέσα μου, στοίχειωσε τις νύχτες μου,
αγεφύρωτο το ρήγμα στο δεξί μου στήθος με καταπίνει.
Λίγο πιο πριν ίδρωνα, τώρα παγώνω.
Το μυαλό μου άδειασε σε μια στιγμή,
η ματιά μου χάνεται στο λευκό του απέναντι τοίχου.
Κατεβάζω το ακουστικό και σωριάζομαι σε ένα λερό μπλε ντιβάνι,
προσπαθώντας να απομονώσω το νου μου.
Αλλά δεν τον βρίσκω εκεί που τον άφησα δύο λεπτά πριν!
Η λογική άρχιζε να μ΄εγκαταλείπει. Με άλλαξες απότομα…
Εκείνο το βράδυ, κατεβάζοντας τη περηφάνια μου μαζί με το ακουστικό,
με λυπήθηκα ακόμα περισσότερο!
Την έβρισα και μετά το πήρα πίσω,
σκούπισα με το μανίκι τη ματωμένη μου καρδιά
και χάθηκα ζαλισμένος μέσα στο σκοτάδι μου,
τρεκλίζοντας και ξερνώντας τ’ όνομά της…