Παλίρροια που σκέπασες την άργιλο του κορμιού μου
άρωμα που ξενυχτάς στους φράχτες των καιρών
στα μάτια σου μεσουρανεί το μενεξελί του ονείρου
σ’ αναζητάω άλλοτε σαν μαργαριτάρι βυθισμένο
κι άλλοτε σαν φωτιά στα χείλη ενός ορίζοντα
για το άνθος σου που καταστερίζεται
πηγαινοέρχεται το αίμα, βγάζουν φτερά οι μέλισσες
αναδύεσαι στάζοντας φως και καταχνιά
ζυμωμένη με τον πέτρινο αφρό του γιασεμιού
και την άλλη μισή λύπη του απείρου.
άρωμα που ξενυχτάς στους φράχτες των καιρών
στα μάτια σου μεσουρανεί το μενεξελί του ονείρου
σ’ αναζητάω άλλοτε σαν μαργαριτάρι βυθισμένο
κι άλλοτε σαν φωτιά στα χείλη ενός ορίζοντα
για το άνθος σου που καταστερίζεται
πηγαινοέρχεται το αίμα, βγάζουν φτερά οι μέλισσες
αναδύεσαι στάζοντας φως και καταχνιά
ζυμωμένη με τον πέτρινο αφρό του γιασεμιού
και την άλλη μισή λύπη του απείρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου