Άδοξο τέλος

Μια μέρα του καλοκαιριού
καθόμασταν όλοι στις σκάλες
καπνίζαμε του σκοτωμού
όταν μας βρήκαν οι ψιχάλες

Κι είπα να ξεκινήσουμε με τη βροχή σημαία
τον κόσμο να γυρίσουμε όλοι μαζί παρέα
τον ήλιο να `χουμε αρχηγό προστάτη τον αγέρα
στο χάρτη βάλαμε σταυρό χιλιάδες μίλια πέρα

Μεγάλος ήταν ο σκοπός
και τα παιδιά ήταν της μάνας
και όσα συμφωνήσαμε
λόγια φτηνά της καραβάνας

Το βράδυ ήρθε η παγωνιά
κι ο Κωνσταντής μου λέει κρυώνω
ο Γιάννης λέει ρε παιδιά
την κούραση δεν την σηκώνω

Του άλλου πόναγε η κοιλιά
του τέταρτου το δόντι
και σαν να ήταν λίγα αυτά
μας έπιασε και χιόνι

Πόσες φορές μ’ αρνήθηκαν
οι φίλοι μου αυτό το βράδυ
κι έμεινα μόνος ξαφνικά
στο δρόμο για το Λειανοκλάδι

Οι ήρωες κι οι μουσικοί πεθαίνουν μόνο νύχτα
και στα τραγούδια που `γραψα παράδεισο δεν είχα
Δεν είχα τόπο και σκιά νερό για διψασμένους
μόν’ είχα μια μικρή φωτιά για φίλους ξεχασμένους