Στη μοναξιά μου, σιωπηλή σαν έρημη εκκλησία,
της θύμησής σου το άσβηστο πάντα θα καίει καντήλι
κι αν την καρδιά σου μάτωσα με μια απερισκεψία,
ποτέ μου δεν ανέμισα του χωρισμού μαντήλι.
Της νεανικής μου αστοχασιάς, μια ολόκληρη ζωή,
εσύ κι αν με συγχώρεσες, το σφάλμα εγώ πληρώνω,
μα χρόνια πέρασαν πολλά και πια δεν ωφελεί
άσκοπα ν' απελπίζομαι κι αργά να μετανιώνω.
Αγάπη, τρυφερότητα, στοργή και καλοσύνη,
αυτά που ως τα γεράματα μάζευα ψίχα ψίχα
σαν τον φτωχό που προσδοκά ψωμί από ελεημοσύνη,
μου τα είχες δώσει από καρδιάς, μα εγώ καρδιά δεν είχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου