Άλλο δεν μένει!
Αποτραβήχτηκαν οι σκέψεις
Και βλέπουμε τον κόσμο
Ν’ ανασαίνει:
Απ’ τον βυθό ανασύρονται αργά
κορφές βουνών και όγκοι λαξεμένων βράχων.
Απ’ τον βυθό αναδύονται αργά
και πρόσωπα που χρόνια ανασαίναν πλάι μας
Στάχυα που λύγιζαν από χαρά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου