Τύχη, κάνεις πολύ καλά

Τύχη, κάνεις πολύ καλά που με στολίζεις
με την ευχάριστη απραξία του Επίκουρου
και μου προσφέρεις ν᾿ απολαύσω τη γαλήνη.
Τι μου χρειάζεται η ασχολία των ανθρώπων
με τις τόσες έγνοιες;
Τον πλούτο δεν επιθυμώ, φίλο τυφλό και αλλοπρόσαλλο,
ούτε και τις τιμές, που ῾ναι για τους θνητούς
ξεθωριασμένο όνειρο.
Φύγε μακριά μου, σκοτεινή σπηλιά της Κίρκης.
Ντρέπομαι, ενώ κατάγομαι από τον ουρανό,
να τρέφομαι σα ζώο με τα βελανίδια.
Μισώ των Λωτοφάγων τη γλυκειά τροφή
που την πατρίδα σου ν᾿ απαρνηθείς σε κάνει.
Και των Σειρήνων την πλανεύτρα μουσική
την αποδιώχνω σαν εχθρό μου.
Αλλά προσεύχομαι να μου χαρίσει ο Θεός το Μώλυ,
το λουλούδι που μας σώζει την ψυχή
και προστατεύει απ᾿ τις κακογνωμιές.
Και κλείνοντας καλά τ᾿ αυτιά μου με κερί
τη γεννετήσια μου εύχομαι ορμή να γαληνέψω.
Μακάρι, λέγοντας και γράφοντας αυτά,
να φτάσω ώς το τέλος της ζωής μου