Μου επιτρέπεις;

Μου επιτρέπεις;
Να γκρινιάξω σαν κακομαθημένο νήπιο
Να κλαψουρίσω σαν καταπονημένη λεχώνα
Να ξινίσω τα μούτρα μου σαν στραπατσαρισμένη γεροντοκόρη
Να μην αυτοελεγχθώ
Να μην αναστοχαστώ
Να μην διαχειριστώ τις άγριες ιδέες μου
Να μην σηκωθώ να προσφέρω την καρέκλα μου
σε καμιά γηραιά Ωριμότητα
Να μην είμαι αντικειμενική σε ξένες αλήθειες
Να βουτάω στην αμαρτία
και συγχρόνως ως αναμάρτητη, να λιθοβολώ;

Μου επιτρέπεις;
Να ανοίξω τα συμπλεγματικά,
μαύρα φτερά των άγριων ενστίκτων μου, έξω;
Μου επιτρέπεις; …ε;… μου επιτρέπεις;

Πώς αλλιώς,
περιμένεις να τα λευκάνω
αν δεν τ’ απλώσω στον ήλιο της ταράτσας;