"Είχα μάθει να γεμίζω, με μια τάξη/ ανέκαθεν τα όνειρα, ξεγελούσαν/ αλλά
και μια φτηνή, επιλεγμένη πραγματικότητα/ ασπαζόμουν σαν θρησκεία, μια
αλλαγή/ ένα κατέβασμα, μέχρι την κόλαση/ και πάλι ψηλά, στα ίδια
σύννεφα/ ένα σύννεφο ο ορίζοντας/ στο γκρίζο, περίτεχνα πλεγμένος/
παγιδεύτηκα στις διαπιστώσεις/ ερωτεύτηκα τη σκιά σου, βαθιά έμενε
χαραγμένη/ δεν μιλούσε, δεν ζητούσε, μόνο έδινε/ τα χρόνια παράξενα/ οι
άνθρωποι έκλειναν δίπλα, τόσο κοντά/ μα πάντα φεύγαν, απομακρύνονταν/
κενό μοιρασμένο, σε διαμερίσματα/ μεγάλωνε την ανασφάλεια/ είσαι δίπλα,
είμαι δίπλα, τόσο ξένοι/ κι όμως η τύχη, μας έφερνε κοντά/ όχι για να
χαθούμε, όχι να κρατούμε το κάτι/ αναγκαία μια συνάντηση, σαν
ξεκαθάρισμα/ ένας δρόμος αδιέξοδο, ο τόπος μας/ η ώρα καθορισμένη, λίγα
λόγια ταυτότητα/ ένα άγγιγμα καθαρό, σαν χαμόγελο/ και μετά; θα το δούμε
μοιραία."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου