Κάθε που κατάφερνε να επιβιώσει από οξέα και δηλητήρια
και να ξεφεύγει από κατεργάρηδες και κατεχάρηδες,
επέστρεφε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε
και ζητούσε περίθαλψη…
Νωχελικά,
το νυσταγμένο εφτασφράγιστο Μυστικό,
κουρασμένο από περατωμένες διαδρομές,
ακούμπησε και πάλι, απελπισμένα,
στο κατώφλι της καρδιάς
και χτύπησε την πόρτα της, ξανά.
Κανένα μάνταλο δεν άνοιξε
Κανένας σύρτης δεν τραβήχτηκε,
από κανένα αυτί δεν αναγνωρίστηκε.
Βλέπεις,
Είχε βιαστεί να ξεπορτίσει
πριν ακόμα μάθει να μιλά
και δεν είχε προλάβει να ομολογήσει το ποιόν του
όσο βρισκόταν στην αγκαλιά του δημιουργού
Πότε επιτέλους,
θα το παραδεχτεί, θα το αποδεχτεί
θα το επιβραβεύσει για την επιτυχία της αποστολής του
για να κοιμηθεί ήσυχο στην κούνια που το νανούρισε;
Κανένα σωσμένο Μυστικό δεν γαληνεύει
αν δεν εξομολογηθεί
κι αν δεν αποσπάσει την κηδεμονία
από την καρδιά που το γέννησε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου