παγωμένος στέκει ο χρόνος
λουσμένος στην αχλή της ομορφιάς σου
αυτοεξορίζεται λυσσαλέα ο πόνος
κατοικούν στο κορμί καταιγίδες
στην απουσία ξεσπούνε…
στήνουν του νου αμείλικτες παγίδες
και σε ολέθρους προσωπικούς οδηγούνε
και εκεί στη μέση της θαλάσσης
που διάλεξες χρόνια να κατοικείς
με ψήγματα χαράς περισπουδάζεις
πως… το μέλλον… να εκδικηθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου