Κρύα τα γηρατειά

Κρύα τα γηρατειά κι η κράση μου, αλοίμονο,
από τη φύση της φλεγματική.
Κι ο μήνας Φεβρουάριος ο πιο ψυχρός,
μα και το ζώδιο του Υδροχόου που επικρατεί
και συναντιέται με τον ήλιο
παγώνει σ᾿ ορισμένους τόπους ως και το κρασί
και σπάζει απ᾿ τη παγωνιά τους αμφορείς.
Μα και το σπίτι όπου τώρα κάθομαι
κουκουλωμένο από χιόνια, απροστάτευτο και παγερό.
Κι ο βορεινός Θρακιάς σκληρός και ανελέητος
φυσάει τσουχτερός και δυνατός
φέρνοντας τον αέρα μεσ᾿ από τα Τάρταρα.
Γιατί ο Νοτιάς λείπει τελείως από το κλίμα μας.
Πώς, το λοιπόν, αφού με βλέπεις μες στην τόση παγωνιά
να χω σουρώσει ο ταλαίπωρος
μου δίνεις εντολή, αγαπητέ μου, να ριχτώ μες το νερό;
Αμα με πείσεις ή θα γίνω χιόνι, ή χαλάζι και μετά το θάνατο
μες στα νεκροστολίδια μου αλύγιστος
σα κρύσταλλο θα φαίνομαι, υπάκουος στην ψυκτική σου εντολή.
Φύγε λοιπόν στους τόπους της Ινδίας
ή και στις πόλες των Βλεμύων και των Αγησύμβων
που λένε πως το αμπέλι δε βλασταίνει.
Εκεί, σοφέ, να δείξεις την ιατρική σου,
γιατί εμείς αυτή την τέχνη δεν τη χρειαζόμαστε,
αν θέλουμε να ζούμε και να βλέπουμε τον ήλιο.