Αν δεν ήταν Ανάσταση

Αν δεν ήταν Ανάσταση,

όλη η γη θα ΄ταν άγχος,

η ελπίδα δεν θ΄ άνοιγε

τα πλατιά της φτερά,

να πετάξει ψηλότερα,

να περάσει τους κόσμους

τους φθαρτούς, για τους άφθαρτους,

για να βρει τη χαρά.

Αν δεν ήταν Ανάσταση,

πόσος πόνος και θλίψη.

Ματωμένα τα δάκρυα

θα κυλούσαν στη γη,

σαν τυφλοί θα γυρίζαμε

κι οι βαριές αλυσίδες των παθών

θα μας σφίγγανε,

θα γινόταν πληγή.

Αν δεν ήταν Ανάσταση,

της αγάπης τα ρόδα

μονομιάς θα ξεφύλλιζε

του κακού ο βοριάς.

Κάποιο ΄χέρι παρήγορο

τα θερμά δάκρυα μας

σπλαχνικά δε θα σκούπιζε,

στη σιωπή της νυχτιάς.

Αν δεν ήταν Ανάσταση,

ο σταυρός, σου ψυχή μου,

στης ζωής τον ανήφορο

θα ‘ταν τόσο βαρύς.

Με σταγόνες αιμάτινες

θα λουζόνταν οι δρόμοι,

και χολή για τη δίψα σου

θα σου δίναν να πιεις.

Αν δεν ήταν Ανάσταση,

τα λουλούδια π’ ανθίσαν

και στολίσανε κάποτε

τη μικρή μας γωνιά,

μες στο χώμα θα πέθαιναν

και του πόνου τα χέρια

θα εσφίγγαν μερόνυχτα

την πικρή μας καρδιά.

Ω! ψυχή μου για κοίταξε,

πως χρυσώνει ο κάμπος

οι καμπάνες σημαίνουνε

των γλαυκών ουρανών

το κεφάλι σου σήκωσε,

η Ημέρα ορθρίζει,

τα σημεία το δείχνουνε

των δικών μας καιρών.

Μη ποτίσεις με δάκρυα

ό,τι κλείνει το χώμα,

σαν η πύλη να έκλεισε

της Πατρίδας ψηλά.

Η Ανάσταση έγινε,

κοίτα πίσω απο τ΄ αστέρια,

κοίτα πάνω απ΄ τα σύννεφα,

που ο ήλιος γελά.

Συλβία Ρέα