Ο Μοτοσικλετιστής

Πάτησε τα εκατό ο μοτοσικλετιστής
και ταριχεύτηκε εν κινήσει
με το στόμα ανοιχτό
γεμάτο έκπληξη και χιόνι
Ίσα που πρόλαβε και θυμήθηκε
πως στις στροφές τις επικίνδυνες
να γέρνει πρέπει προς το μέρος
του γκρεμού.

Ξορκίζοντας έτσι
το δίπλα του κενό

έπεσε στο εντός του.

*

Να ‘χουν πάλι
χρώμα λευκό οι λέξεις
Να βγουν οι σκιές
απ’ τα δωμάτια
Αστήριχτοι να μείνουν οι τοίχοι
κι οι πόρτες ν’ ανοίγουν
στο τίποτα
Να μην χτυπούν πια τηλέφωνα
απερίσπαστη να χορεύει
η σιωπή στα πλακάκια
και η νύχτα αβοήθητη
χωρίς λάμπες και φώτα
μόνο τ’ άστρα να λάμπουνε
μόνο τ’ άστρα
κι η ανάσα της γης.

*

Η φλέβα που χτυπάει στον κρόταφο
και το κακό στο μάτι
ένας λυγμός που γράφτηκε
αντί να γίνει δάκρυ
εισπνοή, εκπνοή μού μπερδεύονται
μπουκιές αέρα καταπίνω ανάσες
το δωμάτιο αδειάζει εντελώς
δίχως βάρος τώρα στροβιλίζομαι
κυβίστηση ρωτάω
ανακυβίστηση επαληθεύω
την οδύνη της ζωής χωρίς αισθήσεις
πίνω ως το μεδούλι το ουρλιαχτό
σκεπάζω τα δόντια με τα χείλη
φτιάχνω ένα τέλειο Ο
αυγόοοο, λέω, δειλά
κι αφήνω μια ρωγμή στην πιθανότητα
ακούω τη βουή του χάους
ν’ ανεβαίνει σφυρίζοντας
τεράστιες ποσότητες αέρα
μου διαστέλλουν τους πνεύμονες
εισπνέω απ’ τα βάθη της γης
κι εκπνέω από ανάγκη.

*

Από τα ρούχα φαίνεται
αν θα πετύχει ο έρωτας
από τα προσεκτικά στην καρέκλα
διπλωμένα
-αν στη ντουλάπα το χειρότερο-
ή αν τριγύρω πεταμένα.
Τη μια ανθίζει καλλωπιστικός
σε δουλεμένο κήπο,
την άλλη φουντώνει ολάνθιστος
και με ζιζάνια γεμάτος.

*
Δόντι που πια δεν χρειάζεται
ξαναλιωμένο
στο χέρι της βαραίνει
-και να το ξερε-
Δόντι υπόλευκο, τεράστιο
τεμαχισμένο
που ποτέ δε μάσησε τροφή
στολίδι στο στήθος της
καρφίτσα ελεφάντινη.
Φιλτιζένια κουμπάκια
σφιχτά την κρατούν
ταρταρούγες χτενάκια
τα μαλλιά της φυλούν
Σειρές δάκρυα οστράκων
σε λαιμό λευκή θηλιά

Για δες,
διακριτικά πως προσχωρεί
ξανά στη ζωή ο θάνατος
με τα στολίδια.

*

Κάποτε ο πόνος είχε νήματα
Τα έκοβα κι έραβα παλτό
Για τους χειμώνες
Κάποτε η νύχτα είχε φόδρες σύννεφα
τα βαζα στα σκούρα μισοφόρι
να μη φέγγουν λαμπερά
Τ΄αυλάκια του κορμιού
από κάτω

Τώρα το ξημέρωμα
το σκάω απ΄το κρεβάτι πιο νωρίς
μήπως προλάβω κάτι να ντυθώ
από κείνα.
μα μόνο κάτι ξέφτια φώτα
φτάνουν στο ιδρωμένο τζάμι
πλέουν καράβια στο γυαλί
σκιές τα δάση καθρεφτίζονται
ποτάμια γκρεμίζονται σε καταρράκτες
ματιές λοξές των αγριμιών
χιμούν μεσ΄την κουζίνα
κρατώ σβηστό το φως
μην τα τρομάξω
ανοίγω το παράθυρο
μπουκάρει πηχτή ομίχλη
κόβω κι απλώνω στο ψωμί
στο περβάζι ένας μικρός σκορπιός
που μόλις κρύφτηκε

Ξημερώνει.