Και οι λοιποί συγκεντρωμένοι στο σαλόνι
να θυμηθούμε όλοι μαζί και όλοι μόνοι:
Το σαμοβάρι της γιαγιάς παλιό ασήμι
τριάντα χρόνια, όσα λείπει και εκείνη
και το ρολόι του αδελφού μου χρόνια οχτώ
σταματημένο. Το είδωλό μου πιο φριχτό
στέλνει ο καθρέφτης της μητέρας πάλι πίσω
χρόνια εννιάμισι και πώς να συνηθίσω;
Και το σεμαίν μου κεντημένο με μετάξι
αδημονεί κρυφά τη θέση μου ν’ αδράξει.
Τα πράγματά μας με τί τάξη και ησυχία
πιστά κρατάνε των θανάτων μας τ’ αρχεία!
λέω για ν’ ακούσω τη δική μου τη φωνή
και να πεισθώ πως είμαι ακόμα ζωντανή.
Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά μάς βλέπω πάλι
καιρό μετά στη σάλα τη μεγάλη
όλοι αντικείμενα, καθένας κι ένα δώρο.
Βλέπεις τί όμορφα στολίζουμε το χώρο;
Για να θυμούνται και να λένε οι Μετά:
Χρόνια δεκάξι, χρόνια οκτώ, μήνες επτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου