ΛΑΜΝΟΚΟΠΟΙ / Κουκουσούρης Χρήστος

Σα γραφικό ξωκλήσι ολόρθος στέκει

μοναχική φιγούρα σε γυμνού λόφου,

τα συναξάρια της αγάπης δεν τ’ αγγίζει

άλλοι τα τραγουδήσαν μ’ άγριο πάθος.

Μέντα, θυμάρι βάτσινα μυρίζει

στο ένα πόδι το κορμί του αγαντάρει

καθώς τον κόσμο αγροικάει σαν το λελέκι

σκαλίζοντας με ζέση ποιο είν’ το λάθος.

Τι φταίει που ο κόσμος το ‘ριξε στην τρέλα

όλοι μαζί κοπαδιαστά σωστό μελίσσι

σ’ ερωτικά τεμένη, δεν ρωτάνε

η αγάπη όλα τα σβήνει και τα μίση.

Ακουμπιστά ώμο με ώμο σ’ ένα δόγμα

και για παντιέρα μια καρδιά με ένα βέλος

μοχθούν γι’ αγάπες κι εύκολα δηλώνουν

ποιητές πως είναι σε στρατώνα λιποτάκτες.

Αλήθειες δεν σηκώνει αυτή η θρησκεία

‘κείνη η μοναχική φιγούρα αλήθειες λέει

και γέρνει εκεί δα, σε κόχη βράχου

μόνος κι εκεί κι εδώ τα ίδια θα ‘ναι μόνος

Σε κατρακύλα δίχως φρένα ολισθαίνει

αυτός ο κόσμος των χαμένων λαμνοκόπων

ψάχνουν ακόμα για Ιθάκες προορισμούς τάχα,

μόνη περιπλανώμενων δικαιολογία.

……………………………………..Χρήστος Κουκουσούρης.