Έργο της Νικολέτας Κοσμόγλου
Πως άνθισαν απόψε τα κλαδιά σου
που σ΄έντυσαν νυφούλα σε μια μέρα,
και λάλησε του πόθου σου η φλογέρα,
λουλούδιασαν δροσάτα τα φιλιά σου!
Ως σ’ είδα, μου εφάνη η καρδιά σου
γοργά πώς χτύπαε – ωσάν τη μέρα
μικρούλα που σε φύτεψα πιο πέρα,
στου κήπου μας την άκρη – η ματιά σου,
να βρεί το φίλο που έχασε εζήτα.
Λές νάταν πλάνη, η νάταν πίκρα
το πατρικό μου σπίτι που είχα αφήσει;
Θυμάμαι τή στιγμή! Μονάχος βγήκα
απ΄ την πόρτα του σπιτιού – μονάχος μπήκα.
Γεμίζει η
στάμνα της ζωής και τρέχει η βρύση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου