Χαμένος στο λαβύρινθο
του υπόγειου χείμαρρου των ονείρων,
Ποθώ το ξύπνημα στην εικασία.
Ποθώ το κατρακύλισμα στους καταρράκτες
της αποτυχίας.
Ποθώ το ξετύλιγμα στα απόνερα
της αγωνίας.
Ποθώ το ακολούθημα του καυτού νερού
μες τα αυλάκια της Χίμαιρας,
να μαζέψω στις χούφτες ιδρώτα
στέρφας άλωσης
αλησμονώντας τον ουρανό της αγάπης
Κρυμμένος στου φόβου
τους υπόγειους διαδρόμους,
Σκοντάφτω στης αλήθειας τους τοίχους.
Σκοντάφτω στου ψέματος τους ήχους.
Το δίλημμα, δίνη μιάς των <Πόλων Φοράς>,
κυκλοδρομεί στο βυθό της συμφοράς.
Σκοντάφτω στη δειλία μου,
να ζωγραφίσω
την εικόνα του κόσμου γυμνή.
Δαρμένος στα σκοτάδια
υπόγειων λογισμών,
Ζηλεύω τα μάτια που σκοπεύουν τη ομορφιά
αδιάβαστων βιβλίων.
Ζηλεύω τις μνήμες που μ’ εγκατέλειψαν
και λάμπουν στο αντικρινό προσωπείο.
Ζηλεύω όμως και σύρομαι
στο χορό του καιρού έρωτα,
γλίσχρα και αφανέρωτα.
Ζηλεύω την ακάμωτη αμαρτία,
που μου στέρησε τη μπόρεση ,
να ζητήσω συχώρεση απ’τη θήρα μου.
Οχυρωμένος στο ψέμα
υπόγειων τραγικών υπάρξεων,
ομολογώ τη ελάχιστη στο γήινο Πίστη μου.
Ομολογώ τη ολέθρια δύναμη του <υποκειμενικού>
και συνεχίζω αναποφάσιστος ,εκκρεμής ,αμετανόητος.
Ομολογώ τη ολιγωρία μου ,την απουσία μου….. ,
Ομολογώ γι’ αυτό την ενοχή μου.
Έμεινα ντυμένος τη φενάκη
κι’ αμύρωτος ξεμύτισα την ανάσα μου ,
απ΄τη κολυμπήθρα του αιώνιου Χρόνου της Σοφίας .
Σπιλωμένος αναρωτιέμαι πως;
Ο υπόγειος στεναγμός αναρριχάται
Εξαγνισμένος
στις αέναες τροχιές του άπειρου,
έχοντας σιωπηλό μάρτυρα το Ήλιο;
Υπόγειοι στεναγμοί…
Προσδοκίες γλιτωμού,
αόριστες, βαθυστόχαστες, ακατάλυτες,
πεισματικά ριζωμένες ,όμως ανεπανάληπτες,
στον όλβο του παρελθόντος
Υπόγειοι στεναγμοί…
Προσδοκίες ευγένιας και αλυπίας ,
στις άφευγες ,παμφάγες αναπνοές του θανάτου
Υπόγειοι στεναγμοί…
Προσδοκίες θωπείας, με Αγάπης λευκό μαντήλι,
άσβεστο μνήμης καντήλι,
αποδοχής χαμογέλασμα
στης «λέμβου το τελευταίο πέρασμα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου