Στο γυρισμό για την Ιθάκη είμαι ακόμα ζωντανός
αλλά η μορφή μου ολοένα και θαμπώνει
και η εικόνα των συντρόφων μου
σε κάθε αφρισμένο κύμα αλλοιώνεται
Μες στη ψύχρα του γαλάζιου τους περίγυρου
προς στιγμήν τα χέρια τους
παύουν να κωπηλατούν το όνειρο
αγκυλώνονται άλλη μια φορά απ’ το κρύο
και βυθίζονται μαζί με τα κουπιά
μες στη βάσανο των υποσχέσεων
του ταξιδιού
Αλλά είναι κι αύριο μέρα στον αφρό να βγουν
όταν θα λάμπει πιο καθάριος ο ουρανός
με τις επιθυμίες όλες ν’ ανασταίνονται
από ’να αεράκι που τους φέρνει ευωδιές
δυόσμο και φασκόμηλο, θρούμπι και θυμάρι
ν’ ανοίγονται πάλι οι παλιές πληγές
λες και βρίσκονται στον τόπο τους κοντά
να αισθάνονται
κι εγώ να χάνω ζαλισμένος το μυαλό
να μη γνωρίζω καν
μες στα μάτια μου βαθιά
πόσες Ιθάκες συνωστίζονται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου