του Χρήστου Τουμανίδη
Α! ιδιωτική
πολική νύχτα,
δίχως όνειρα
και δίχως ουρανό.
Νύχτα αμμωνίας
και φρέον
Νύχτα λευκή.
Πλάστηκες μόνο
και μόνο
για να
υπενθυμίζεις τον θάνατο.
Το νικημένο
δήθεν χρόνο.
Τι λόγια να
βρω για να σε τραγουδήσω!
Ω κατακόρυφο
ομιχλώδες τοπίο,
τον εύρωστο
άνεμο και τ’ ανθισμένο κλαδί,
την ευλογία
της κλώσας εσύ,
ποτέ δε θα
γνωρίσεις.
Στέκεις εκεί
στη γωνιά σου,
ακρωτηριασμένο θηρίο,
στόμα δίχως
δόντια που αδιά-
κοπα καταβροχθίζει
ηλεκτρόνια.
Συντηρητή εσύ
της αγωνίας μας.
Κάθε φορά που
ανοίγω την πόρτα σου
βλέπω τη
ματαιότητά μου.
Ω, μνήμη του
μηδενός!
Μνήμα του ζώου
που σφάχτηκε στα σκοτεινά.
Κουτί των
οραμάτων μιας κότας,
πλάι στα
παγωμένα αυγά της.
Δεν είσαι
παρά,
συνονθύλευμα
μετάλλου και μυαλού.
Συμπιεσμένο ως
τη σιωπή τραγούδι είσαι.
Οδυνηρή
λευκότητα του μαύρου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου