ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

του Γεωργίου Αλεξανδρή

Νύχτωσε.

Πάντα νύχτωνε νωρίς στις κρυ­φές μας σπον­δές,

τις μικρές και βια­στι­κές μας λει­τουρ­γίες,

γιατί οι ναοί που στε­γά­ζαμε προ­σευ­χές και κατα­νύ­ξεις,

ήταν κατα­φύ­για  ανα­με­τρή­σεων με το χρόνο

κι απά­ντημα της ψυχής μας με το φόβο.

Έφυ­γες.

Πάντα έφευ­γες νωρίς σαν λόγος αστέ­γα­στος,

δοκι­μα­σία του νου κι απρο­στά­τευτη χαρά

γιατί μαθαί­ναμε να χωράμε σε ανα­μνή­σεις

και πάνω απ’ τα ερεί­πια της τρο­μαγ­μέ­νης σκέ­ψης

ν’ ακούμε χωρι­στά το θρήνο των αναπολήσεων.

Ξημέ­ρωσε.

Πάντα ξημέ­ρωνε αργά στου ήλιου τις κρυ­ψώ­νες

κι αλάρ­γευε η ανα­τολή σε μιαν ανάσα δρόμο,

γιατί η νύχτα πέζευε αγλύ­κα­ντη τη ζωή μας,

στε­γνώ­ναμε στο στο­χα­σμό τη μονα­ξιά του πάθους

κι η μέρα με γκρίζο φως άρχιζε απ’ τον τελειωμό της.

Γύρι­σες.

Πάντα γύρι­ζες αργά σαν αμφι­βο­λία και ελπίδα,

με μιαν  αλύ­τρωτη ματιά και ίμε­ρου ανα­τρι­χίλα,

γιατί μας ξάφ­νιαζε στο φως η σύναξη των ονεί­ρων,

την ομορ­φιά μαντεύ­αμε στην έκσταση της σιω­πής

και μονο­λο­γού­σαμε τη λύτρωση με δέος ελευθερίας.