ΟΜΟΛΟΓΙΑ

του Γεωργίου Αλεξανδρή 

Μου ’λεγες για τις αλή­τισ­σες μέρες που έζη­σες,

για τις τσιγ­γά­νες νύχτες στις οποίες δρα­πέ­τευ­σες,

δεί­χνο­ντάς μου παλιές εφη­βι­κές φωτο­γρα­φίες.

Μου ιστο­ρού­σες για τα κρυ­φο­μι­λή­ματα της νύχτας,

τότε που τρα­βιό­σουν στις πιο από­με­ρες γωνιές του νου

και τον άφη­νες να σε ταξι­δεύει ύπο­πτος κι ανυ­πά­κουος

πέρα απ’ το φόβο της βεβαιό­τη­τας και του κενού,

μόνη, ολο­κλη­ρω­μένη με της γης τις αισθή­σεις.

Με οδή­γη­σες μπρο­στά στο κατώ­φλι της ψυχής σου

και μ’ άφη­σες στη μισά­νοι­χτη πόρτα να δια­κρίνω

στις ανα­δυό­με­νες μνή­μες σου τις δικές μου προσ­δο­κίες.

Σου έπιασα το χέρι να μεί­νει η πόρτα ανοι­χτή

κι απ’ το βάθος ένας μεθυ­σμέ­νος και βίαιος ήλιος

μας πυρ­πο­λούσε ανε­λέ­ητα και μας συνέ­τριβε.

Κοι­τα­χτή­καμε ανυ­πό­κριτα στη γλύκα της αθω­ό­τη­τας

ζητώ­ντας δικαιο­σύνη και έλεος που είχαμε ανα­κα­λύ­ψει

τους εαυ­τούς μας, ο ένας στη σκέψη του αλλου­νού.

Ευτυ­χή­σαμε. Μοιά­ζαμε κι οι δυο πυρ­πο­λη­μέ­νες πόλεις.

Έτρε­μες και βια­ζό­σουν να μοι­ρα­στείς

τον χρόνο που έφευγε νερό απ’ τις ανοι­χτές σου χού­φτες,

να προ­λά­βεις να μου πεις πως ανα­κά­λυ­ψες ότι υπάρ­χεις

διά­τρητη μέσ’ από πρω­τό­γνω­ρες σκέ­ψεις και αισθή­ματα

και να παρα­δε­χθείς πως πρώτη φορά

αισθάν­θη­κες τόσο όμορφα έτσι ανυ­πε­ρά­σπι­στη.

Σπα­ραγ­μός και οδύνη οι ανα­μνή­σεις και οι προ­σμο­νές

τότε που άνοιγα τα χέρια μου και μ’ ένα τρα­γούδι

θαρ­ρούσα πως αγκά­λιαζα τη γη.

Τώρα  κομ­μά­τια ο πόθος στο γύρι­σμα της μέρας

και θρύ­ψαλα η κρυφή γοη­τεία της νύχτας

καθώς έχασα την αρχή στο μικρό μου τ’ αλώνι

και τόλ­μησα στα τόσα σταυ­ρο­δρό­μια των ματιών σου

να πω με βεβαιό­τητα πως υπάρχω.

Μας πυρ­πο­λούσε ένας μεθυ­σμέ­νος και βίαιος ήλιος

και μας σαϊ­τευε ένας κόκ­κι­νος μικρός θεός.

Oμο­λο­γή­σαμε ο καθέ­νας την παρου­σία του άλλου,

έγινε η στιγμή αιω­νιό­τητα κι ανά­γκη

κι αφή­σαμε το χθες μας στη συντριβή.

Πυρ­πο­λη­μέ­νες, δια­γου­μι­σμέ­νες πόλεις κι αγύρ­τισ­σες ψυχές

που γκρε­μί­ζουν για να κτί­σουν που πεθαί­νουν για να ανα­στη­θούν

θέλαμε να το πούμε δυνατά με μια κραυγή.

Το κρα­τή­σαμε όμως μόνο για μας. Το υπο­σχε­θή­καμε.

Και το σφρα­γί­σαμε μ’ ένα φιλί. Το πρώτο μας φιλί.