"Αθόρυφα
η συννεφιά σκίαζε πάλι τη μέρα μας, όσο το μικρό παράθυρο την καταχωρούσε
βεβιασμένα στις σκέψεις μας/ όπως πάντα οι εικόνες του δεν μας ήταν όλες
αποδεκτές, όμως μέσα από τα θολά του τζάμια την τραβούσαμε αχόρταγα/ σαν φτηνή
απόδοση του ξεχασμένου ήλιου στις καρδιές μας, αυτές που καίγονταν καθημερινά
από αγάπη/ η ώρα πρωινή, ξεκινούσε αυθόρμητα με ένα καφέ κι ένα τσιγάρο από
αυτά που λέγαμε μέχρι χθες ότι θα κόψουμε/ όσο στο ραδιόφωνο παλιό τραγούδι
έστεκε στα νιάτα μας, τα αναμασούσε, τρώγονταν για λίγο και στέκονταν μετά
βουβό στην καθημερινότητα".
Γιάννης Βέλλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου