ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

 του Γεωργίου Αλεξανδρή

Γύμνωνε τη νύχτα κι έντυνε τη  σιωπή.

Έβαφε τη μονα­ξιά με αισθή­σεων αντι­φω­νή­σεις,

και μάθαινε των  αστε­ριών  να συλ­λα­βί­ζουν φως.

Τον έρωτα στά­λαζε, και ψιθύ­ριζε στη ζωή,

γυμνή να χορέ­ψει στ’ ουρα­νού το μπαλ­κόνι,

να έχει  δρό­μους η ψυχή, και η μνήμη γιορτή.

Μα εμείς, κατη­φο­ρί­σαμε στις μικρές μας ώρες,

κορ­φο­λο­γή­σαμε απ’ τις αθώες μνή­μες

και κινή­σαμε  απαί­δευτο θρήνο της ψυχής.

Έσυρε ο νους τις πεθυ­μιές στο φόβο,

μισές πνοές μας χάλ­κευαν άδεια στή­θια

κι έγι­ναν σπά­ραγμα τα εγκώ­μια του λάμπους.

Φτά­σαμε χωρίς προσ­δο­κία στο λυκαυ­γές

και γεί­ραμε  σε ασχη­μά­τι­στη ευχή,

γιατί τα χέρια μας δεν έσμι­γαν ψηλά.