ΠΟΙΗΣΗ

του Γεωργίου Αλεξανδρή 

Του  ’λεγε να κατα­φύ­γει  στην ποί­ηση,

γιατί μπο­ρούσε ως μύστης να την υπη­ρε­τή­σει,

στην τέχνη της να υψω­θεί,

να λυτρω­θεί στη δημιουρ­γία

και να μετα­λά­βει της ζωής την ομορ­φιά,

στίχο το στίχο,

κι απ’ τη θεία τούτη μετά­ληψη

τόσοι πιστοί προ­σκυ­νη­τές και λει­τουρ­γοί να πιούνε.

Αρνή­θηκε τη σιωπή, φοβή­θηκε και τον ύμνο,

γιατί η ποί­ηση δεν είναι του λόγου σμί­λεμα

ούτε έμπνευση του απεί­θαρ­χου μυα­λού.

Απέ­χει από την τέχνη και τη σπουδή

και δε συν­θέ­τει παν­δαι­σία

ούτε  έκφραση είναι και επικοινωνία.

Είναι οργή και σπα­ραγ­μός,

άλγος και ορρω­δία,

κατά­βαση είναι στα σκο­τεινά του θανά­του,

και μοί­ρα­σμα και σκόρ­πι­σμα της ψυχής.

Είναι κραυγή απ’ την άβυσσο,

ανά­στα­σης πισω­γύ­ρι­σμα,

γεν­νη­ση­μιού το φύτρο,

φως αστρα­πής που φλο­γί­ζει των αδύ­των

και φαί­νο­νται στο μεγα­λείο τους,

τ’ ανθρώ­πινα τα πάθη.

Του  ́λεγε ν ́ αρμε­νί­ζει της ζωής,

με θάλασσα το στο­χα­σμό και άνεμο το λόγο.

Οι λέξεις κόκ­κινα πανιά,

οι στί­χοι του κατάρ­τια,

μακριά απ ́ αβά­στα­χτα λιμά­νια

κι ανυ­πό­φο­ρες στεριές.

Ανε­πι­τή­δευτα της νύχτας αδελ­φο­ποι­τοί,

το βιώ­σατε κι οι δυο

με ταυ­τι­σμένη σκέψη.

Δεν είναι η ποί­ηση δια­φυγή

και γλί­στρημα στο χρόνο,

ούτε κατα­φυγή κι  αρμέ­νι­σμα ονεί­ρου.

Οδύνη  είναι  στ’ αδιέ­ξοδο

και παρά­δοση  στη μονα­ξιά  τ’ απεί­ρου.

Γι αυτό και δεν δια­βά­ζε­ται,

παρά ομολογείται