Έτσι, μέσ’ το μουγκό το βράδυ του Χειμώνα
μια φωνή από το μέλλον σφύριξε στη νύχτα
και μια κραυγή ατόνησε μέσα στη σιγή.
Ο αγέρας θρόισε περνώντας απ’ τα μαλλιά μου
μπήκε και βγήκε και μ’ άφησε χωρίς ψυχή.
Παντού το στίγμα ενός απόκληρου Θεού
έχει τρελάνει κι έχει θεριέψει το Εγώ μου
σαν ένα φάντασμα περιπλανιέται στον αιθέρα
αναζητά το πού, το πότε, το πως και το γιατί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου