«Και ου βάρβαρος»

«Όταν υπόσταση πρασίνου παίρνει το χόρτο

έτσι ώστε μοιάζει να μιλά

λύπη εγώ νοιώθω και πίκρα

που Έλλην δεν είμαι.

Όταν γύρω από τους σπόρους στολίζονται

τα μήλα με τη θεία σάρκα των μήλων

κι ο άνεμος τα στρογγυλεύει

λύπη εγώ νοιώθω και πίκρα

που Έλλην δεν είμαι.

Όταν διαβαίνει κι η τρανή παγωνιά

και μας σκεπάζει με την αυτής μεγαλειότητα,

και μας αφήνει να ’μαστε μονάχα η δική της σκιά

που μόνο και πάντα από κάτω της πετά

σαν ψάρι που στη θάλασσα τη μεγάλη κολυμπά

λύπη εγώ νοιώθω και πίκρα

που Έλλην δεν είμαι.

Όταν είμαι, όταν υπάρχω

κι όταν γι’ αυτά τα δυο δε νοιώθω λύπη

πίκρα με πιάνει ωστόσο που Έλλην θα μπορούσα να ’μαι

αλλά, δεν είμαι.»

το βρήκαμε σε μια : ΣΠΟΥΔΗ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

 ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΝΙΚΗΤΑ ΣΤΑΝΕΣΚΟΥ

 ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΝΩΓΗ