«Ενδέκατον Ελεγείον» Η΄ Κεφάλαιο (απόσπασμα)

«Στο χώμα σου το ίδιο να στηρίζεσαι

σαν είσαι σπόρος όταν ο χειμώνας

υγροποιεί τα λευκά και μακριά κόκαλά του

και το Έαρ εγείρεται.

Στη χώρα σου την ίδια να στηρίζεσαι

Σαν είσαι μόνος, άνθρωπε, όταν σε μαστίζει

ο αντέρως,

ή απλώς σαν ο χειμώνας

αποσυντίθεται κι όταν ο Έαρ

το σφαιρικό του χώρου πια σαλεύει,

όπως σαλεύει μια καρδιά

από τα μύχια προς τις άκρες.

να μπαίνεις καθαρός στα έργα

τα εαρινά, να λες των σπόρων που ΄ναι σπόροι,

της γης που είναι γη! Αλλά πρώτ’ απ’ όλα

Οι σπόροι εμείς είμαστε, εμείς

Οι που μας βλέπουν απ’ όλες τις πλευρές

σάμπως να κατοικούσαμε ίσα – ίσα ένα μάτι.

η κάποια πεδιάδα, όπου αντί για χόρτα,

φυτρώνουνε ματιές κι εμείς με τον εαυτό μας

απότομα σκληρό, σχεδόν μεταλλικό,

τα βλέμματα θερίζουμε έτσι ώστε να μοιάζουν

σ’ όλα τα πράγματα που μεταξύ τους ζούμεν εμείς

και που

η καρδιά μας τα γέννησε.

Αλλά πρώτ’ απ’ όλα

οι σπόροι είμαστε εμείς, κι ετοιμαζόμαστε

από το είναι μας σε κάτι άλλο να ριχτούμε

κάτι υψηλότερο, σε κάτι άλλο…

που τα’ ονομάζουν Έαρ…

Να είσαι εντός των φαινομένων, πάντα

εντός των φαινομένων.

Να είσαι σπόρος να στηρίζεσαι

Στο χώμα σου το ίδιο.»


το βρήκαμε σε μια : ΣΠΟΥΔΗ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
 ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΝΙΚΗΤΑ ΣΤΑΝΕΣΚΟΥ
 ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΝΩΓΗ