Γελούν ακόμα τα παιδιά!

Καμπουριασμένα όνειρα καταμεσής του κενού,
πτυχία κορνιζαρισμένα πάνω σ’ ένα τοίχο αέναης προσμονής,
θανατωμένα τα πεντάγραμμα της αισιοδοξίας
μες στις φυλλάδες των μνημονίων.
Ένα δάκρυ κουλουριασμένο στην άκρη του δρόμου, υγραίνει την ατμόσφαιρα.
Πάνω στα ξύλινα παγκάκια μιας πλατείας,
ζωγραφισμένο με το πινέλο της πείνας, ένα «χορτάτο» αύριο.
Μια ακόμα απελπισμένη βουτιά ηχεί μες στις οθόνες τού κόσμου μας
ενώ τα πεζοδρόμια πλημμυρίζουν μ’ αίμα νωπό, μ’ αίμα ξερό.
Εσύ εκεί, να φυτεύεις ελπίδες μες στο χώμα μιας ξένης πατρίδας
κι εγώ εδώ, μπροστά στις γκρίζες οθόνες, με μουσκεμένα βλέφαρα
να γεμίζω το λευκό χαρτί με το μελάνι της καρτερίας
και να κολλώ τα γραμματόσημα της ψυχής, πάνω σε άσπρους φακέλους.
Μα απόψε….απόψε σφυρίζει αλλόκοτα ο αέρας.
Κι ακούω τόσο καθαρά το γέλιο του παιδιού στην απέναντι πολυκατοικία
κι ακούω τόσο καθαρά και κείνα τα γαλάζια μιλήματα της θάλασσας!
Απόψε σφυρίζει αλλόκοτα ο αέρας.
Αναποδογυρίζει τις γκρίζες οθόνες του κόσμου μας
τυλίγει ξανά τις ελπίδες πάνω στο γιασεμί της αυλής μου.
Κι είναι σαν να ακούω στο πλακόστρωτο ξανά τα βήματά σου
κι είναι σαν να ανοίγει ξανά εκείνη η κλειδαμπαρωμένη πόρτα του ονείρου.
Έλα, έλα σε καρτερώ.
Τώρα που μας τελείωσε το τεχνητό το φως,
τώρα που ο ήλιος μας δε φαίνεται μικρός,
τώρα που την αλήθεια μας φωτίζουν τα κεριά,
τώρα που πήρανε οι φίλοι τις κιθάρες τους ξανά,
έλα να ζεσταθούμε στης νέας μέρας τη γωνιά.
Έλα, έλα ν’ αγαπηθούμε
δίχως φκιασίδια, δίχως υφάσματα ακριβά
κάτω απ’ του φεγγαριού την αγκαλιά,
μες στης ουσίας την αρχοντική φωλιά.
Έλα, μ’ ακούς;
Μόνο μ’ αγάπη ζει η καρδιά.
Έλα, μ’ ακούς;
Γελούν ακόμα τα παιδιά!