Καθε που η νυχτια χειρονομει
με τ' αστραποβροντα και τις νεροποντες,
νοσταλγω τους ηρεμους ηχους της μερας....
Στου μυαλου μου τα ενδοτερα,
τα σκελετωμενα ρακη της μνημης
με γεμιζουν ενιοτε με θλιψη και πικρα,
ενω της θυμησης μου οι μικρες αναλαμπες
μου φυτρωνουν φτερα
και με γεμιζουν Ελπιδα για ανακαμψη....
Και τοτε,
στα χειλη μου ανθιζουν χαμογελα
και η ψυχη μου πλεριαζει απο γαληνη.
Της νυχτας η ανταρα κοπαζει
και τα ξεφωτα της η Σεληνη
τα ντυνει με της Σιωπης τα στολιδια,
ενω, ενα σμαρι απο πουλια αγαλλεται,
καθως κατω απ' την αστροφεγγια διασχιζει
τον αβεβαιο για το μελλον του Οριζοντα!
Χαιρε Εφημερη Αιωνιοτητα,
στης ζωης την ισχνη πεδιαδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου