Αναρωτιέμαι..

Στο τεράστιο κουτί της ζωής μου

ταξινομώ απαλά-απαλά

της νιότης μου τις αναμνήσεις

καί έντονα οσμίζομαι τον αρωματισμό τους!

Νοιόθω τον εαυτό μου γυάλινο

καί ότι βλέπουνε τα όνειρά μου....οι άλλοι.

Θαυμάζω την ελευθερία των πουλιών,

την δόξα των προγόνων,

του κύματος τον παφλασμό,

το μύρο του αγέρα....

Όμως,

σκιάζομαι του κίνδυνου την απόχρωση,

τον κεραυνό , την πείνα

καί όταν νυχτώνει η ζωή

μαυρίζοντας το κύμα.

Κι αναρωτιέμαι..........

Τί είναι τάχα η ζωή

καί ποιός είναι το θύμα?