Ώρες-ώρες τις πατημασιές μου
ψάχνω να βρώ στην έρημο της Μοναξιάς,
όπου κάθε μου δάκρυ
καί κάποια όαση ποτίζει....
Κάτι μου λέει,
πως δεν υπάρχουνε ασήμαντες στιγμές
καί κάθε φορά που η Φαντασία οργιάζει,
το ποθούμενό της είναι της Έμπνευσης η νίκη!
Διατηρώ πάντα γύρω μου άσβεστο το Φώς,
για να ξεριζώνω τα Σκοτάδια της Νύχτας
καί προσδοκώ του Μαίστρου εν΄αγέρι απαλό
στην Ψυχή μου να φέρει Γαλήνη....
Γιαυτό,
ανοίγω τους ασκούς της Ψυχής μου,
μήπως καί γευτώ τούς χυμούς της Προσευχής μου
καί ακροβατώ με την ανάσα κομμένη
καί με συμπυκνωμένα αισθήματα,
φοβούμενος μην πέσω απ' το τεντωμένο σκοινί
καί δεν μπορέσω να συμπορευτώ
με του Κόσμου τις Πονεμένες Υπάρξεις....
Καί ενώ η Σιωπή μου με λειώνει,
ο Αγέρας παραμένει φίλος Πιστός
καί η Βροχή.....Αδερφή μου Μονάκριβη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου