Ημικατάθλιψη

Στου χρόνου τις επιστροφες,

φτάνω κάποιες στιγμές...στά όρια!

Και τότε,

σβήνω το Φώς,

γιά να με σκεπάσει η Νύχτα

με το γκρίζο της ύφασμα.

Απορρίπτω τα Όνειρα

και ακολουθώ τον δρόμο της Σιωπης....

Βυθίζω  τις σκέψεις μου στην Λήθη

καί μιά Απέραντη Θλίψη με κυριεύει...

Μιά Αθώα Φθορά καί μιά Διευθαρμένη Ενοχή,

με σπρώχνουν στο πιό Βαθύ Σκοτάδι,

ώσπου πάλι στο Φως ν' αναδυθώ.

Καί τότε ξανά,

μέσα μου μιά φωνή με καλεί

να μήν Υποταχθώ επ' ουδενι,

αλλά να κρατηθώ

απ' το σωσίβιο της Γαλήνης!

Ξαστερώνει γιά μένα πάλι ο Ουρανός,

σταματάω επιτέλους να μελαγχολώ

καί....γιά Θάλασσες κι Αστέρια

αρχίχω πάλι  να μιλώ!