ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΜΑΣ

Τὸ λιμάνι τὸ δικό μας ἦταν ἀμμουδιά –

πᾶνε χρόνια – σὰν τὸ κῦμα μόνο ἐτραγουδοῦσε.

Κουρνιάζαν θαλασσοπούλια γύρω τὴ βραδιὰ

καὶ ψαρόβαρκες ἀράζαν, ὅταν ἐφυσοῦσε.

Σὲ φτωχὴ μιὰ ταβερνούλα, μὲς στὴν ἐρημιά,

στοὺς ψαράδες ἡ γαλήνη τὸ κρασὶ κερνοῦσε

καὶ παντοῦ ηταν ἁπλωμένη τόση ἀπανεμιά,

ποὺ ἡ ψυχή τους μὲ τὸ φλοῖσβο, θἄλεγες μεθοῦσε.

Τώρα πιὰ στὰ βρωμισμένα καὶ βαθιὰ νερὰ

ἡ ζωή τρυκιμιασμένη παραδέρνει.

Μαῦροι δράκοι τὰ καράβια στέκουν στὴ σειρὰ

καί καθένα δρόμο ἀφήνει , δρόμο παίρνει.

Λόγχες τὰ κατάρτια φτάνουν ὥς τὸν οὐρανὸ

καὶ ξερνοῦν οἱ τσιμινιέρες τὴν καπνιὰ ποὺ κλώθει.

Τὸ λιμάνι τὸ δικό μας εἶναι πιὰ στενό∙

δὲ χωρᾶνε γιὰ ν’ ἀράξουν ὅλοι μας οἱ πόθοι...