Η θύμηση……

Μες στην θύμηση βαθιά χαραγμένη,
εκείνη η νύχτα του χειμώνα η εξεγερμένη…..
όταν εγώ κι εσύ, τρελά ερωτευμένοι...
με τρυφερούς εναγκαλισμούς
περπατούσαμε σε δρόμους αδειανούς
μες στην θύελλα και τις αστραπές,
μες σ’ ενός ανεμοστρόβιλου τα ουρλιαχτά
σε μια νύχτα ερεθισμένη….
όπου μ’ αγαλλίαση και καθαρά
οι μακρόσυρτες βροντές
αντηχούσαν…..
ω, πώς βροντοχτυπούσαν
κι οι δικές μας οι καρδιές!
Κι όταν ξέσπασε η βροχή
μ’ άγριας μπόρας λυτρωτικά αναφιλητά
κι οι σταλαγματιές
με δύναμη στο πλακόστρωτο χτυπούσαν
εμείς τραγουδούσαμε στην ζωή
χορεύοντας με βήματα ερωτικά….
Κι όταν φθάσαμε στο σπίτι ως το κόκκαλο βρεγμένοι
και βρήκαμε την φωτιά να μας περιμένει
στο τζάκι αναμμένη
ω, πώς φλόγιζε κι ο ερωτισμός μας!
Καίγαμε κι οι δυο απ’ τον πυρετό μας!…..

Ω, πόσο φλέγονταν τα χείλη να φιληθούν!
Πόσο σπαρταρούσαν τα κορμιά μ’ ασίγαστο πάθος
στην έκσταση του οργασμού να παραδοθούν!
Κι όσο κολυμπούσαμε στ’ απύθμενο της ηδονής βάθος
όπου κύματα-κύματα ξέσπαγε αγάπης χαρά
της θύελλας τα μπουμπουνητά
έγιναν δυνατά χειροκροτήματα
κι οι απειλητικές αστραπές πυροτεχνήματα!
Κι ύστερα, απ’ τον ερωτικό αγώνα κουρασμένοι
πριν μας πάρει ο ύπνος αγκαλιά
κοιτούσαμε σφιχταγκαλιασμένοι
τις τελευταίες της φλόγες στο παράθυρο μπροστά
ν’ ανάβει η καταιγίδα η νυχτερινή….
να ησυχάζει η θύελλα και μια ήρεμη να τρέχει βροχή
έτσι όπως σίγασε η θύελλα του έρωτα στο κορμί…..
κι η ψυχή μας από αγάπη χορτασμένη
της χαράς της την φωτεινότητα σαν αστραπή
έπεμψε στην μεγαλόδωρη ζωή…..