Το κοράλλι και ο Θεός

Η ώρα

οι ώρες που τραβούν

Το αίνιγμα

στα βαθιά των ύστατων μυστηρίων
ενώ σκυφτός μ’ αντικρίζεις

Μ’ εκείνα τα τρομαγμένα χείλη

σε κάτι κράσπεδα μικρά

α’
Καταπίνουν τα κύματα
Αιώνες
Τώρα πια που βγάζω τα χειρόγραφα από μέσα μου

β’
Για να πω στ’ αγκωνάρι της σιωπής
“Το κοράλλι και ο Θεός και μέσα περνώντας
Απ’ τις λάμψεις καταμεσήμερο βρίσκεσαι με πυκνό

γ’
Βάθος” κάπου, όπου κρατώ το γυαλιστερό μύρτο
Με το κρυφό λάμδα της λεύτερη λίμνης
Στα αναστατωμένα μου νυστέρια – βάλσαμο.