Τὰ μάτια ποὺ ἀγαπῶ δὲν χάσαν τίποτες ἀπὸ τὸ ἐξαίσιο χρῶμα τῶν∙
τὸ μειδίαμα διεφύλαξε ὅλη τὴν τρυφερότητά του,
ἡ πνοὴ τὴν ἠδύ της,
ἡ φωνὴ ἴσως νὰ εἶναι ἀκόμα πιὸ μελωδική.
Ἀλλ’ ὅταν ἀνοίγω τὸ παράθυρο, ἡ θάλασσα παύεται,
ἡ εὐωδιὰ τῶν λιόδεντρων ἀντικατεστάθη ἀπὸ τὸν θόρυβον τοῦ ἄστεως.
Τὰ μάτια ποὺ ἀγαπῶ εἶναι πάντα ἐντόνως γαλανά.
Μόνο ὁ οὐρανός εἶναι ποὺ ἔχασε τὴν ἀντανάκλαση των.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου